تحقیق اماده ویگوتسکی از نظریه تا کاربرد

مقدمه

تحقیق اماده ویگوتسکی از نظریه تا کاربرد-تحقیق در مورد ویگو تسکی

لوسیمینوویچ ویگوتسکی، درگومل، شهری بندری در روسیه غربی بزرگ شد. پدرش رئیس بانک، و مادرش معلم بود، هر چند مادرش، بیشتر وقت خود را صرف پرورش هشت فرزند خود کرد. اعضای خانواده رابطه محبت‌آمیزی با یکدیگر داشتند، خصیصه‌ای که به ویگوتسکی نیز انتقال پیدا کرد. در روزگار نوجوانی، در میان دوستانش به « پرفسور کوچولو» معروف شده بود، زیرا دایماً آنها را به بحث‌های مختلف و فعالیت‌های خارق‌العاده فرا می خواند. ویگوتسکی همچنین به خواندن تاریخ، ادبیات و شعر عشق می ورزید. البته کوتیک، فریدگات و فریدگات(2008) تاکید می‌کنند که زمینه و فرهنگ یهودی تاثیر بیشتری از خانواده و آموزش بر ویگوتسکی داشته است.

ویگوتسکی در 17 سالگی تصمیم گرفت به دانشگاه مسکو برود. اما به دلیل یهودی بودن، مجبور بود در یک سیستم سهمیه‌ای رقابت کند، زیرا دانشگاه تنها از 3 درصد یهودیان ثبت نام می‌کرد. در ابتدا ویگوتسکی به موفقیت خود اطمینان داشت، زیرا نمره‌های او به اندازه کافی درخشان بودند، اما قبل از اینکه امتحانات شفاهی خود را به پایان برساند، تصمیم وزارت آموزش و پرورش برای اجرای قرعه‌کشی به منظور انتخاب متقاضیان، تغییر پیدا کرد.

ویگوتسکی تمامی امید خود را از دست داد، اما به گونه‌ای کاملاً تصادفی برنده شد. او در دانشگاه در رشته حقوق تخصص گرفت، اما در کلاس‌های سایر رشته‌ها نیز شرکت می‌کرد.همچنین دوره‌هایی را در دانشگاه مردمی شنیاوسکی گذراند، جایی که تعدادی از استادان که به دلایل سیاسی از دانشگاه مسکو اخراج شده بودند، به آنجا رفته بودند. سرانجام در سال 1917، با مدارک حقوق از دانشگاه مسکو فارغ التحصیل شد و به شهر زادگاهش گومل بازگشت.

ویگوتسکی بین سالهای 1917 ( سالی که انقلاب کمونیستی رخ داد) و 1924، که در یک دبیرستان محلی، ادبیات و روان‌شناسی تدریس می‌کرد، به تعلیم و تربیت کودکان ناتوان جسمی علاقه‌مند شد. همچنین رساله دکترای خود را به روان‌شناسی هنر اختصاص داد. در همین دوره، به بیماری سل مبتلا شد.

ویگوتسکی در ششم ژانویه 1924، برای ارائه مقاله‌ای درباره روان‌شناسی هشیاری به لنینگراد سفر کرد. فصاحت و روانی کلام او، به عنوان جوانی ناشناخته از سرزمینی دور از پایتخت، اثر فوق‌العاده‌ای بر روان‌شناسان جوان بر جای گذاشت. یکی از آنها، آ. آر. لوریا (1977ـ1902) بود که سمتی را در انستیتو روان‌شناسی مسکو به او پیشنهاد کرد و ویگوتسکی نیز آن را پذیرفت. در طی اولین سال کارش در انستیتو، رساله دکترای خود را به پایان رساند و به درجه دکتری نایل آمد.

چیزی نگذشت که ویگوتسکی در مسکو حضوری موثر پیدا کرد. هنگامی که سخنرانی می‌کرد، انبوه دانشجویان حتی خارج از سالن سخنرانی می‌ایستادند و از پشت پنجره‌های باز به سخنرانی او گوش می‌دادند. هنگامی که در سفر بود، دانشجویانش اشعاری را به افتخار او می سرودند. این شور و شوق نسبت به ویگوتسکی نه به دلیل عقاید هیجان انگیز او، بلکه به این دلیل بود که او گروهی از مارکسیست‌های جوان را برای خلق یک روان‌شناسی که به ایجاد جامعه سوسیالیستی کمک کند، رهبری می‌کرد.

شاید ویگوتسکی حس کرده بود که زندگیش کوتاه خواهد بود و از همین رو، همه کارهایش را با شتاب و عجله انجام می‌داد. دایم مشغول مطالعه بود، سخنرانی می‌کرد، و تحقیقات خود را با حداکثر سرعتی که می توانست به اجرا در می‌آورد، و همچنین مسافرتهای زیادی برای کمک به مراکز درمانی کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلالات عصب شناختی انجام می‌داد. برنامه روزانه ویگوتسکی به قدری پر بود که مطالبش را بعد از ساعت 2 نیمه شب، که چند ساعتی مهلت استراحت می‌یافت، می نوشت. در سه سال آخر زندگی‌اش، سرفه‌هایش به قدری شدید شده بود که گاهی اوقات چندین روز، نیروی خود را از دست می‌داد. با وجود این، تا هنگام مرگش یک دم از کار باز نایستاد.

چند نوشته از ویگوتسکی، بلافاصله پس از مرگش انتشار یافت، اما در سال 1936 حکومت روسیه، انتشار کارهای او را ممنوع کرد و این ممنوعیت تا سال 1956 ادامه یافت. اولین دلیل این ممنوعیت آن بود که ویگوتسکی تحقیقاتی را در مورد آزمون‌های روانی انجام داده بود که حزب کمونیست آنها را محکوم کرده بود. در واقع، ویگوتسکی استفاده معمول از آزمون‌های هوش را به شکل معمول مورد انتقاد قرار داده بود و از آنها به روش جدیدی استفاده می‌کرد، اما این روشها مورد پذیرش حکمرانان نبود.

خوشبختانه ، همکاران ویگوتسکی و دانشجویانش، کارهای او را زنده نگه داشتند. در دو دهه گذشته، در غرب، علاقه زیادی به عقاید ویگوتسکی به وجود آمده است. بدون شک، این علاقه هنگامی بیشتر شد که نوشته‌های ویگوتسکی از زبان روسی به انگلیسی ترجمه شد.

ویگوتسکی نوشته‌های اولیه گزل، ورنر و پیاژه را مطالعه کرد و به اهمیت نوعی رشد درونی که آنها مطرح کرده بودند، پی برد. به علاوه، ویگوتسکی یک مارکسیست بود که اعتقاد داشت درک انسان تنها بر اساس بافت تاریخی ـ اجتماعی محیط امکان دارد. بنابراین، ویگوتسکی سعی کرد تا نظریه‌ای را خلق کند که در آن ارتباط بین دو « مسیر رشد» ، یعنی « مسیر طبیعی» که از درون سرچشمه می گیرد و « مسیر تاریخی ـ اجتماعی» که کودک را از بیرون تحت تاثیر قرار می‌دهد، را نشان دهد.

ویگوتسکی تنها تا حدی در این زمینه موفق شد. او فقط خلاصه‌ای از یک نظریه یکپارچه را در رشد مطرح کرد، زیرا در 38 سالگی بر اثر بیماری سل در گذشت. با وجود این، بسیاری از روان‌شناسان معتقدند که اگر روزی یک نظریه یکپارچه و مستحکم ساخته شود، نقطه شروع آن، کارهای ویگوتسکی خواهد بود.

اهمیت فرهنگ و زمینه اجتماعی ـ تاریخی در تحول شناختی

ویگوتسکی (1981) جنبه‌های فرهنگی، تاریخی، و اجتماعی را در رشد شناختی بسیار با اهمیت می داند و به باور او کنش متقابل میان یادگیرنده و محیط اجتماعی‌اش تعیین کننده اصلی رشد شناختی اوست. « خاستگاه روان آدمی اجتماع است و فرایندی که به آن شکل می‌دهد ارتباط است». بنا به گفته وولفلک (1995)، در حالی که پیاژه کودک را به صورت یک دانشمند کوچک توصیف می‌کند که عمدتاً به تنهایی جهان هستی را می‌سازد و می فهمد، ویگوتسکی بر این باور است که رشد شناختی کودک عموماً به مردمی که در دنیای او زندگی می‌کنند وابسته است. دانشها، اندیشه‌ها، نگرشها، و ارزشهای فرد در تعامل با دیگران تحول می‌یابند.(سیف،1384)

کارکردهای نخستین و عالی ذهنی

در نظریه ویگوتسکی، کارکردهای ذهنی به دو دسته کارکردهای نخستین ذهنی و کارکردهای عالی ذهنی تقسیم شده‌اند. ویگوتسکی (1978) با اصطلاح کارکرد به فرایندهای ذهنی مانند توجه، ادراک، حافظه، و تفکر اشاره می‌کند. این کارکردهای ذهنی در سالهای آغاز عمر به طور طبیعی وجود دارند و در انسان و حیوان یافت می‌شوند. ویژگی مهم آنها غیر ارادی و ناآگاه بودن است.تحقیق