عمر کودکان اتیسم و اوتیسم خفیف

علائم معمول اوتیسم خفیف در کودکان و بزرگسالان چیست؟ چهل سال پیش، اوتیسم یک سندرم نسبتا ناشناخته بود که برای توصیف کودکانی که نمی‌توانستند با دیگران ارتباط برقرار کنند و رفتارهای تکراری از خود نشان می‌دادند استفاده می‌شد.

اما امروزه دیدگاه گسترده تری از اوتیسم وجود دارد که شامل اوتیسم خفیف و سندرم آسپرگر خفیف است و دانش بیشتری در مورد شناسایی علائم اوتیسم خفیف وجود دارد.

این ممکن است بخشی از افزایش تعداد موارد از کمتر از سه مورد در هر 10000 کودک در دهه 1970 به یک مورد اوتیسم به ازای هر 88 کودک در سال 2011 باشد.

اوتیسم در کودکان

برخی افراد اوتیسم را مانند یک استخر شنا می دانند. شما یا در داخل آن هستید و خیس شده، یا در خارج از آن بوده و خشک هستید.

در واقع، اوتیسم در طیفی از شدت قرار دارد. برخی از افراد بلافاصله علائم قابل شناسایی را دارند و دیگران می توانند ببینند، و برخی دیگر تغییرات ظریفی در رفتار دارند که تشخیص آنها دشوارتر است.

برای متخصصان پزشکی، اصطلاح اوتیسم خفیف به فردی اطلاق می‌شود که علائم اوتیسم را داشته و در فعالیت‌های روزمره به کمک نیاز دارد. برای افراد عادی، اوتیسم خفیف می تواند معنای بسیار متفاوتی داشته باشد.

آیا فردی با رفتارهای عجیب و غریب واجد شرایط اوتیسم خفیف است؟ آیا آن شخص به کمک نیاز دارد؟

اینها سوالاتی هستند که بهتر است با مشورت با یک متخصص سلامت روان به آنها پاسخ داده شود. اما کنکاش در علائم، چالش‌ها و درمان‌های رایج می‌تواند شما را ترغیب کند که برای خود یا کسی که دوستش دارید یک قرار غربالگری بگیرید.

بیماری اوتیسم چیست و چه علائمی دارد

• عدم تماس چشمی
• مهارتهای گفتاری و ارتباطی تاخیری
• وابستگی شدید به روتین های زندگی
• ناراحتی شدید از تغییرات نسبتا جزئی
• واکنش های غیر منتظره به صداها،بو ها،مناظر ولمس
• عدم درک احساسات و حالات عاطفی دیگران
• تمرکز وسواسی بر روی اشیاء و علایق
• رفتار های تکراری و کلیشه ای
• عدم واکنش به نام تا 12 ماهگی
• عدم اشاره به اشیا دور تا 14 ماهگی

طیف اوتیسم را درک کنید

اوتیسم یک اختلال عصبی است که بر سبک های ارتباطی و رفتار افراد تأثیر می گذارد. قبل از سال 2013، پزشکان از اصطلاحات بسیاری برای توصیف اختلالاتی مانند این استفاده می کردند. اکنون، همه آنها تحت عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) دسته بندی می شوند.

سه سطح در طیف اوتیسم وجود دارد.

سطح 1: این خفیف‌ترین نسخه اوتیسم است، اما افراد مبتلا به این اختلال هنوز برای تعاملات اجتماعی، برنامه‌ریزی، سازماندهی یا تغییر در روال‌های روزمره به کمک نیاز دارند.

سطح 2: این سطح متوسط از اوتیسم همچنین با مشکلاتی در ارتباط، برنامه ریزی و تغییر در روال عادی همراه است. افراد در این سطح نسبت به افراد دارای نوع خفیف‌تر اوتیسم به کمک بیشتری نیاز دارند.

سطح 3: این شدیدترین نوع اوتیسم است و افراد مبتلا به این بیماری اغلب به کمک قابل توجهی نیاز دارند. برخی هرگز مستقل زندگی نمی کنند، نمی توانند آزادانه صحبت کنند و با غریبه ها ارتباط برقرار نمی کنند.

در این چارچوب رسمی، حتی افراد مبتلا به به اصطلاح اوتیسم خفیف برای اداره زندگی روزمره به حمایت اعضای خانواده، دوستان و درمانگران نیاز دارند. کسانی که به کمک نیاز ندارند، واجد شرایط تشخیص نیستند.

برای برخی خانواده ها، این قوانین بسیار محدود کننده است. آن‌ها می‌دانند که چیزی در مورد نحوه ارتباط یا رفتار معشوقشان غیرعادی است و برای درک این تفاوت‌ها اطلاعات بیشتری می‌خواهند. برخی از محققان با آنها موافق هستند.

علائم اتیسم در نوزادی

در اتیسم که نوعی اختلال رشدی است علائم به مرور نمایان می گردند به این معنی که والدین متوجه می شوند انچیزی که مطابق با رشد یک کودک عادی مورد انتظار است برای کودک انها رخ نمی دهد .برای مثال رشد گفتار یا چهار دست و پا رفتن دیرتر از حد انتظار مشاهده شده و همینطور شاخص های رشدی دیگر.به همین دلیل اگر کودک نتواند به شاخص های رشدی که در دو ماهگی ،چهار ماهگی،شش ماهگی، و نه ماهگی و یک سالگی دست یابد  این را می توان یکی از نشانه های اولیه اتیسم یا اختلالات رشدی دیگر دانست .

نکته:همه نوزادان به شاخص های رشد در زمان مقرر نمی رسند و این امر برای انها طبیعی است و باید برای این امر به پزشک متخصص مراجعه کنید تا با بررسی بازتابها وضعیت فیزیولوژیک کودکتان را بررسی کند.

عمر کودکان اوتیسم

این حقیقتی غیر قابل انکار و دردناک است که افراد دارای اتیسم از فقر سلامت رنج می برند و از افراد غیر اتیسم طول عمر کوتاه تری دارند.یکی از مهمترین تحقیقات و بررسی های انجام شده در سالهای اخیر که در سال 2022 منتشر گردیده است ، اشاره دارد که میانگین امید به زندگی یک شخص دارای اتیسم شدید 39 سال و نیم است و برای افراد دارای اتیسم عملکرد بالا تا 58 سال افزایش می یابد.

آیا افراد می توانند اوتیسم تشخیص داده نشده داشته باشند؟

محققان از چیزی به نام فنوتیپ اوتیسم برای توصیف افرادی استفاده می کنند که تمایلات اوتیسمی دارند اما واجد شرایط تشخیص رسمی ASD نیستند.

 آنهاعلیرغم داشتن مشکلات خفیف در رابطه، برای پیوستن به فعالیت های گروهی تلاش می کنند. آنها همیشه نمی توانند دوستان صمیمی پیدا کنند یا روابط عاشقانه ایجاد کنند. آنها ممکن است وقت خود را با افراد مسن تر یا جوان تر بگذرانند یا در عوض با حیوانات خانگی ارتباط برقرار کنند.

ازالگوهای ارتباطی غیر معمول برخوردارند:

آنها ممکن است برای صحبت با دیگران به ابزارهای دیجیتالی مانند سایت های رسانه های اجتماعی یا اتاق های گفتگوی اینترنتی تکیه می کنند.

سبک های یادگیری تطبیقی :

آنها ممکن است دوستان یا خواهر و برادرهای کمی داشته باشند که آنها را در مورد رفتار و الگوها راهنمایی کنند، بنابراین ممکن است به جای آن در مورد برنامه های تلویزیونی یا فیلم تحقیق کنند.

رفتار اجتماعی نامناسب :

آنها ممکن است به شیوه ای غیرعادی صحبت کنند که توجه را جلب کند. از آنجایی که آنها مهارت های اجتماعی ضعیفی دارند، ممکن است به رفتار نامناسب متهم شوند.

وسواس: آنها ممکن است اقلام مورد علاقه یا تکه های لباسی داشته باشند که از لمس و در آغوش کشیدن آن احساس خوبی دارند. آنها ممکن است نگران نظم یا کمال باشند.

چند مورد از این صفات را یک فرد برای واجد شرایط بودن فنوتیپ باید داشته باشد؟

حتی کارشناسان می گویند که مطمئن نیستند. هیچ آزمایش تشخیصی خاصی وجود ندارد. پزشکان نمی‌توانند نظرسنجی یا فهرستی از سؤالات را ارائه کنند، آن را نمره دهند و به فرد بگویند که آیا این اصطلاح صدق می‌کند یا خیر.

افراد مبتلا به اوتیسم در سه زمینه با مشکلاتی روبرو هستند

ارتباط: ممکن است درک گفتار غیرکلامی از جمله شوخی یا کنایه برای آنها دشوار باشد. آنها ممکن است ترجیح دهند به موضوعاتی بچسبند که می دانند و خوب می فهمند، و درک و دریافت طبیعی در یک چت به راحتی برایشان پیش نمی آید.

روابط: ممکن است ترجیح دهند بدن خود را به طور کامل کنترل کنند، بنابراین در برابر لمس، آغوش گرفتن یا بوسیدن مقاومت می کنند. آنها ممکن است مشتاق برقراری ارتباط با افراد دیگر باشند، اما مطمئن نیستند که چگونه این کار را انجام دهند. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به نظر اصلا به افراد دیگر اهمیتی ندهند.

قوانین: ممکن است از تغییرات ناگهانی در نحوه کار، اتفاق یا عملکرد چیزها خوششان نیاید. آنها ممکن است دوست داشته باشند غذای مشابهی بخورند، لباسهای یکسانی بپوشند و هر روز به مکانهای مشابهی بروند. تغییرات به شدت آنها را آزار می دهد.

در تئوری، یک فرد می‌تواند با چند مورد از این دسته‌بندی‌ها ارتباط برقرار کند و واجد شرایط شکل بسیار خفیف اوتیسم باشد، حتی اگر پزشکش به طور رسمی تشخیص خود راابراز نکند.

از طرف دیگر، برخی از کودکان در سنین پایین با اشکال خفیف اوتیسم تشخیص داده می‌شوند و به نظر می‌رسد با بالا رفتن سن، این مشکلات کمرنگ می‌شوند. برخی این را به نوع خفیف اوتیسم نسبت می دهند که با تجربه به طور معجزه آسایی ناپدید می شود. اما برخی از محققان می گویند که تشخیص اشتباه پزشکان مهم بوده و می توانند مقصرشناخته شوند . آنها می گویند شاید بچه ها اصلا اوتیسم نداشتند.

چرا تشخیص اوتیسم مهم است؟

به راحتی می توان کلمه خفیف را با کلمه نادیده اشتباه گرفت. اگر مشکلات فردی به طور خودکار او را واجد شرایط تشخیص رسمی اختلال طیف اوتیسم از سوی هر پزشک خارج از کشور نمی‌کند، چرا ناراحت باشیم؟

درست است که افراد باید مشکلاتی را در عملکرد روزمره نشان دهند تا شایستگی تشخیص ASD را داشته باشند. اما حتی افرادی که مواردی را که پزشکان آنها را خفیف می دانند نیز مشکلات بسیار واقعی دارند.

محققان می گویند افراد مبتلا به اوتیسم خفیف، اما قابل تشخیص، همیشه نمی توانند روابط نزدیکی برقرار کنند. با افزایش سن، احتمالاً با چالش‌های سلامت روانی از جمله افسردگی و اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنند.

منطقی است که باور کنیم افراد دارای سطح پایین اوتیسم، حتی اگر پزشکان آن را تشخیص ندهند، نیز با مشکل مواجه خواهند شد.

گزارش‌های اول شخص که توسط افراد مبتلا به اوتیسم نوشته شده است، روزهایی را توصیف می‌کنند که در آن‌ها بسیار تلاش می‌کنند تا هم با دنیای اطراف خود هماهنگ شوند و هم تکانه‌های خود را کنترل کنند تا دیگران آنها را بپذیرند. آنها احساس سوء تفاهم، عصبانیت و انزوا را توصیف می کنند. این احساسات واقعی هستند و اهمیت دارند.

دانستن اینکه شما با یک فنوتیپ اوتیسم مطابقت دارید حتی می تواند به شما در محافظت از سلامتی خود در مراحل بعدی زندگی کمک کند. به عنوان مثال، محققان می گویند که افراد مبتلا به ASD زودتر از افراد بدون ASD علائم زوال عقل را بروز می دهند. اگر در معرض خطر هستید، می‌توانید با پزشک خود روی تکنیک‌هایی برای حفظ هوش ذهنی خود کار کنید.

به نظر شما آیا در ظاهر کودکان با اختلال اتیسم تفاوتی دیده می‌شود؟ اتیسم یکی از ناشناخته ترین ‌اختلالات عصر کنونی است. نه علت آن مشخص است و نه راه درمان. همین پیچیدگی است که محققان را در هاله‌ای از ابهام قرار داده و علی‌رغم پیشرفت‌های علمی هنوز مسیر شفافی برای درمان این اختلال دیده نمی‌شود.

ظاهر کودکان با اختلال اتیسم

کمک به اوتیسم خفیف

چگونه متوجه می شوید که اوتیسم رسمی دارید یا یک مورد خفیف و تحت بالینی دارید؟ مراجعه به پزشک شروع کننده مکالمه است.

در کودکان خردسال، تشخیص شامل موارد زیر است:

معاینه خوب کودک، ملاقات با پزشکان اطفال در اوایل زندگی باید شامل آزمایش های غربالگری باشد. اگر آن‌ها مشکلی را علامت‌گذاری کنند، خانواده‌ها به مرحله تشخیصی بعدی می‌روند.

ارزیابی های تیمی پزشکان و سایر متخصصان سلامت توانایی‌های شناختی، مهارت‌های زبانی و توانایی انجام کارهای روزانه کودک را ارزیابی می‌کنند.

در بزرگسالان، تشخیص شامل موارد زیر است:

ویزیت پزشکان: بزرگسالان با پزشک خانواده ملاقات کرده و درخواست ارجاع به متخصص می کنند.

غربالگری های تخصصی یک روانشناس، روانپزشک یا یکی دیگر از متخصصان سلامت روان غربالگری را انجام می دهد که شامل تعاملات اجتماعی، مسائل حسی، رفتارهای مکرر و علایق است.

درمان ASD معمولاً شامل درمان تحلیل رفتار کاربردی (ABA) است. متخصصان سلامت روان به عنوان مربی کار می کنند و به مسئولیت های خود کمک می کنند تا با مشکلاتی که آنها را عقب می اندازند مقابله کنند.

برای فردی که سطح 1 ASD دارد، یک جلسه ABA ممکن است بر ارتباطات متمرکز شود.

 مردم چگونه گفتگو را با غریبه ها باز می کنند؟ چگونه می توانند تماس چشمی را حفظ کنند؟ وقتی تاخیر در صحبت کردن ظاهر می شود چه باید بکنند؟

برای فردی که مبتلا به اوتیسم تحت بالینی است، این درمان ممکن است مفید باشد. همه می توانند از کار با یک متخصص در مورد مسائل ناراحت کننده سود ببرند. با این حال، برای این مشتریان، جلسات آنها ممکن است طولانی نباشد. آنها ممکن است به اندازه فرد مبتلا به اوتیسم سطح 1 نیازی به جلسات با یک متخصص نداشته باشند.

هر کس متفاوت است، و کمکی که نیاز دارند نیز تغییر می کند. قبل از ثبت نام برای هر درمانی با یک متخصص، با پزشک خود در مورد علائم، مسیرها و جدول زمانی صحبت کنید. با هم می‌توانید برنامه‌ای برای بهتر کردن اوضاع ایجاد کنید.

علائم و نشانه های اتیسم در بزرگسالان

همانطور که گفته شد اختلال طیف اتیسم اختلالی مادام العمر است و برخی از افراد مبتلا به اتیسم تا زمان بزرگسالی اتیسم در انها تشخیص داده نمی شود و این می تواند به این خاطر باشد که انها در محدوده ای دیگر از اختلالات قرار گرفته اند و علائم شدیدتری در ان طیف از خود نشان می دهند مانند اختلال وسواس فکری و یا اینکه به میزان بسیار بسیار پایینی علائم را از خود نشان می دهند که ممکن است نتوان انها را پیشتر از این دارای اتیسم تشخیص داد.

اما با تغییر شرایط ممکن است این علائم برجسته تر گردند برای نمونه ازدواج یا شاغل شدن و یا تغییر شغل دادن می تواند در برجسته تر شدن علائم کمک کننده باشد.ممکن است پسری نجیب و کم حرف و سر به زیر و بسیار ساده و دل پاک در خانواده قلمداد گردد اما با ازدواج این پسر همسر او متوجه برخی مشکلات می گردد که با تفسیر خانواده پسر متفاوت است.

علائم اتیسم در فرد بزرگسال دارای اتیسم عملکرد بالا یا خفیف

• در تعامل اجتماعی دچار مشکل است.
• از برقراری تماس چشمی خود داری می کند.
• حرکات غیر کلامی درصورت و یا بدن خود دارد مانند اخم کردن های پیاپی یا قرار دادن انگشتها در وضعیت های خاص.
• عدم درک معانی در تغییر در صدا و لحن گفتار.برای نمونه طعنه را درک نمی کندو متوجه مسخره شدن نمی گردد
• بر اساس روال و روتین های زندگی ارامش دارد. بیدار شدن راس ساعتی مشخص و سوار قطار مترو شدن در ساعتی معین. در غیر اینصورت فرد اضطراب را تجربه می کند.
• از تغییر امور روزمره ناراحت می شود (برای نمونه اگر حتی همکارش نیز در اداره میز خود را جابجا کند ) .
• حساسیت بیش از حد به بو ها ،صداها و یا نورها.
• وجود رفتارهای تکراری خاص و حرکتهای کلیشه ای مانند نوع خاصی از تکان دادن دست. برای نمونه تکان دادن دست به صورت چپ و راستی.هرچند که ممکن است همان حرکت تکان دادن دست به صورت بالا به پایین هم در او دیده شود.
• وجود علایقی محدود.
• داشتن حافظه ای بسیار خوب.
• علائم در فرد بزرگسال دارای اتیسم سطح دو و سه یا عملکرد پایین:
• هرگز به شکل کلامی ارتباط برقرار نمی کند یا مهارت کلامی محدودی دارد.
• برای زندگی روزمره مانند حمام کردن و لباس پوشیدن به کمک نیاز دارد.
• درگیر رفتارهای تکراری بودن مانند تکان دادن دست.
• اصرار بر قوانین یا روتین ها.
• مضطرب شدن در صورت تغییر در امور روزمره( اضطراب در این افراد خود را به اشکال مختلفی چون:تحریک پذیری،بدخلقی،بیخوابی،تپش قلب،سردرد، سرگیجه افسردگی،افکار منفی نشان می دهد)